Software ontwikkelt zich continu om aan de wensen van de 'business' te voldoen. Iteratie op iteratie en steeds kortere updatecyclus met nieuwe features, patches en fixes.
Microservices
Om extra functionaliteiten toe te voegen, is het van belang dat je een goede basis-opzet van je software hebt. In de basis moet het stevig zijn en het liefst in kleine onderdelen opgebouwd. Microservices zijn zo opgebouwd: kleine onderdeeltjes van software die iets specifieks doen. het voordeel: aanpassingen zijn makkelijker door te voeren, onderdelen makkelijker te deactiveren en opschalen kan ook makkelijker.
Maar het kent ook zijn nadelen: de complexiteit in opbouw van de software wordt steeds hoger en de beheerkosten lopen flink op.
Plug & Play
Bij website software zoals bijvoorbeeld WordPress hebben ontwikkelaars al jaren geleden iets slims bedacht. Nog voordat microservices populair werden hebben ze PLUGINS bedacht. Extra functionaliteit die 'je even inplugt'.
Dat is handig, want de blogsoftware van 20 jaar geleden wordt al lang niet meer als blogsoftware gebruikt, maar is met vele plugins een verkapte alleskunner.
Maar net als met microservices zit er een grens aan: de complexiteit wordt telkens hoger. En omdat de basis van de software niet flexibel is opgebouwd, wordt telkens een 'feature' weer bovenop het bestaande geplakt.
Doorgeslagen spaghetti-systeem
Bijna niemand ziet door de bomen het bos meer: zo wordt iets eenvoudigs als WordPress ooit was een complexe spaghetti waar je weer aparte training voor moet nemen om er iets van te begrijpen. Best zonde van de tijd voor de gebruiker een de webdeveloper.
In mijn ogen crëert zo'n doorgeslagen spaghetti-systeem meer problemen dat dat het oplost. Zeker in de websoftware waarbij aanpassingen aan je look & feel en updates aan het systeem lastig wordt gemaakt door de wirwar aan toegevoegde plugins die ieder zelf ook weer eigen leven kunnen leiden.
